Kia Sorento 2016 – test flagowego SUV rodem z Korei.

Dzięki uprzejmości Kia Motors Polska Sp. z o.o. z Warszawy miałem przyjemność testować przez tydzień tegoroczny model Sorento w topowej wersji. Przemierzyłem autem ponad 1500 km zarówno po autostradach, jak i po drogach lokalnych oraz leśnych. W dzisiejszym materiale podzielę się z Państwem swoimi spostrzeżeniami.

Trochę historii

Sorento w obecnej postaci zadebiutowało w 2014 roku, w Polsce w sprzedaży pojawiła się na początku 2015 r. Biorąc pod uwagę ilość zmian w stosunku do poprzedniego modelu należy stwierdzić, iż jest to kolejna generacja, nie face lifting. Zmiany zaszły zarówno w podwoziu, jak i nadwoziu, wnętrze zmieniło się wręcz rewolucyjnie….. Można powiedzieć, że najmniej zmieniły się silniki. Model ten unifikuje się wieloma elementami (atrapa, światła, deska rozdzielcza) z pozostałymi produkowanymi obecnie modelami Kia.

Nadwozie i wnętrze auta.

Trzecia generacja Sorento wykorzystuje płytę podłogową poprzedniego modelu, poddano ja jednak pewnej modyfikacji. Rozstaw osi zwiększył się o 8 cm osiągając 2,78 m. Nadwozie uległa wydłużeniu o 95 mm (do 4780 mm), szerokość wzrosła o 5 mm (do 1890 mm), natomiast wysokość obniżono o 15 mm (do 1685 mm) bez straty ilości miejsca w wnętrzu. Nadwozie nowego modelu stało się bardziej muskularne od poprzednika, jest to efekt dłuższej maski silnika z nowym, potężnego grilla oraz obniżonej linii dachu. Z przodu rzucają się w oczy zachodzące na boki smukłe reflektory ze światłami LED do jazdy dziennej i większe lampy przeciwmgielne usytuowane w głębokich wnękach wykończonych chromowanymi ramkami. W tyle widoczne są zmienione lampy płynnie przechodzące w podnoszoną ku górze klapę oraz głęboko tłoczona wnęka tablicy rejestracyjną. Światła pozycyjne i stopu pracują w technice LED, ich linia wizualnie jest atrakcyjna. Dynamiki dodaje dynamicznym zgrabny spojler nad pokrywą bagażnika. Z boku rzucają się w oczy plastikowe nakładki nadkoli płynnie przechodzące w zderzaki oraz wysokie drzwi z stosunkowo niewielką powierzchnią szyb. Linia okien płynnie wznosi się od przodu do tyłu ku górze. W wnętrzu zaszło sporo zmian w stosunku do poprzedniczki, deska rozdzielcza narysowana została miękką linią, dominuje tu układ poziomy poszerzający optycznie i tak spore wnętrze. Całość wykonana z dobrej jakości materiałów, przeważającą część deski rozdzielczej wykonano z miękkiego, matowego tworzywa z „przeszyciami” umiejętnie imitującymi skórę. Ergonomia, spasowanie i funkcjonalność są praktycznie bez zarzutu. Przyciski oraz pokrętła na kierownicy zostały intuicyjnie umiejscowione i ich obsługa jest łatwa i nieskomplikowana. Przyjemną jazdę umila porządny zestaw grający Infinity. Nadwozie zostało wzmocnione i skutecznie wyciszone, przy prędkości 100 km/godz słychać tylko szum opon i opływającego powietrza, generuje on „hałas” na poziomie 67 dB (osobiście mierzone), nawet przy otwartym szyberdachu nie przekracza on 83-84 dB. O wyposażeniu można powiedzieć tylko tyle, że jest ono kompletne. Testowana wersja poza oczywistą klimatyzacją automatyczna, pełną elektryką (fotele przednie z elektryczną regulacją i pamięcią ustawień fotela kierowcy, podgrzewaniem i wentylacją), funkcjonalną nawigacja posiadała również asystenta pasa ruchu, martwego pola i znaków drogowych oraz monitorowanie cofania (kamery 360˚) oraz aktywny tempomat. Standardem są również bardzo wydajne aktywne reflektory biksenonowe, skórzana tapicerka oraz manualna klimatyzacja dla pasażerów rozkładanego trzeciego rzędu. Rozkładanie schowanych w bagażniku foteli trzeciego rzędu jest łatwe, powoduje jednak zmniejszenie przestrzeni ładunkowej bagażnika z 606 l do 140 l (wersja bez trzeciego rzędu posiada bagażnik o pojemności 660 l). Wsiadanie na dodatkowe fotele jest nieco utrudnione, lecz osoby o wzroście do 170 cm nie bedż narzekać na ilość miejsca nawet przy dłuższych przejazdach. Zestaw multimedialny z 7” wyświetlaczem dotykowym korzysta z gniazd AUX, USB i komunikacji Bluetooth oraz przekonuje do siebie łatwą obsługą oraz czytelnym menu.

Silniki i przeniesienie napędu.

Testowana przeze mnie KIA posiadała najmocniejszy silnik 2.2 CRDi (200 KM, 441 Nm) połączony z automatyczną skrzynią biegów (6-cio stopniowa) posiadającą możliwość sekwencyjnej zmiany biegów, opcjonalnie możemy zamówić do tego silnika skrzynię manualną. Specyficzna polityka podatkowa naszego kraju (wyższy podatek akcyzowy przy pojemności przekraczającej 2000 cm³) skłoniła Kię do zaoferowania wyłącznie na naszym rynku wersji 2.0 CRDi (185 KM, 402 Nm). Pod maskę trafia również silnik benzynowy 2.4 GDI (188 KM, 241 Nm) nie ujęty w cenniku ze względu na znikome zainteresowanie klientów. Testowana wersja według danych producenta rozpędza się od 0 do 100 km/h w 9,6 s i może pojechać z maksymalną prędkością 203 km/h, przy masie własnej bliskiej 1900 kg to satysfakcjonujący wynik. Również słabszy diesel dobrze radzi sobie z pojazdem i pozwala na przyjemną jazdę. 6-biegowy automat to klasyczna przekładnia hydrokinetyczna znana w poprzednim modelu, dzięki zmienionemu oprogramowaniu pracuje płynniej, dobrze dobiera kolejne przełożenia i szybko reaguje na kickdown. Szybkością zmiany biegów nie jest oczywiście w stanie konkurować z dwusprzęgłowymi konstrukcjami, ale auto od startu z miejsca równomiernie nabiera prędkości aż do górnych zakresów obrotów. Jedynie przy niskiej prędkości wciśnięcie „kickdown” powodowało ułamek sekundy zawahania. Za pomocą stosownych przycisków możemy wybrać styl jazdy: Normal, Eco i Sport. Sorento ma stały napęd na cztery koła, to tzw. system dynamiczny wykorzystujący sprzęgło wiskotyczne. Podczas normalnej jazdy moment obrotowy z silnika napędza przednią oś, podczas uślizgu przednich kół część siły napędowej jest przekazywana na tylną oś, dodatkowo w trudniejszym terenie można „zapiąć” blokadę międzyosiową włączaną przyciskiem obok dźwigni zmiany biegów. Auto prowadzi się pewnie, nie zdradza tendencji ani do nad- lub do podsterowności. Spalanie rzeczywiste odbiega nieco od danych fabrycznych, jazda o kropelce w kolumnie z prędkościami nie skutkującymi mandatami pozwala zejść do 6,5 l/100 km. Codzienna „normalna” jazda to spalanie rzędu 7,7-8,2 l/100 km, szybka jazda autostradą skutkowała wynikiem nieco przekraczającym 10 l/100 km. Biorąc pod uwagę masę auta i jego gabaryty są to wartości całkowicie akceptowalne. Jeżeli przyjdzie nam ochota na zjechanie w leśne dukty to pomoże nam w tym prześwit wartości 18,5 cm oraz akceptowalne zwisy i katy natarcia/zejścia. Oczywiście jazda leśnymi drogami autem wartym około 200 tys. zł. jest skromnie mówiąc stresująca 😉

Zawieszenie, hamulce

W Sorento zastosowano niezależne zawieszenie kół, sprawdzone kolumny MacPherson z przodu i wielowahaczowe zawieszenie multilink z tyłu wykorzystujące ramę pomocniczą z powiększonymi tulejami mającymi na celu lepszą izolację mechaniczno-akustyczną wnętrza. Zastosowano nieco twardszych amortyzatorów z tyłu i ustawienie ich pionowo za linią osi tylnej skutecznie ogranicza przechyły nadwozia podczas agresywniejszej jazdy. Hamulce tarczowe obu osi (tarcze wentylowane) są wspomagane licznymi systemami elektronicznymi (hamulec pomocniczy jest elektryczny) i bardzo skutecznie zatrzymują auto o masie około 1,9 tony. Kia podczas hamowania prowadzi się pewnie, ABS działa przewidywalnie, można spokojnie trzymać się wybranego toru jazdy. Mimo 19-to calowych kół do wnętrza nie dobiega zbyt dużo dźwięków generowanych przez zawieszenia, jego praca jest przewidywalna i pozbawiona efektu dobicia nawet w warunkach leśnych. Zarówno pracę zawieszenia jak i układu hamulcowego należy ocenić pozytywnie. Auto nie kołysze się podczas pokonywania nierówności, układ kierowniczy można dostosować do własnych preferencji, zwrotność jest dobra biorąc pod uwagę gabaryty auta.

Wrażenia z jazdy

Pierwsze 360 km przyszło mi pokonać głównie autostradą, auto bez problemu a zarazem statecznie osiąga prędkości wykraczające poza dozwolone przepisami…. Dość agresywna jazda na zatłoczonej trasie skutkowała spalaniem w granicach 10,3-10.7 l/100 km. Auto prowadzi się pewnie, do wnętrza dobiega jedynie szum opływającego auto powietrza i opon. Bez problemu można znaleźć wygodną dla siebie pozycję za kierownicą, obsługa przełączników już po kilku chwilach nie przysparza kłopotów. Kolejne kilkaset kilometrów to jazda w terenie leśnym, miejskim i krótkie wypady po okolicy. Spalanie w granicach 7,5-8,4 l/100 km wydaje się typowym i możliwym do osiągnięcia w codziennym użytkowaniu. Przyśpieszenie równe w całym zakresie obrotów, skrzynia biegów (automat) uprzyjemniający podróż, bardzo skuteczne i przewidywalne hamulce. Jedyny mankament (moim zdaniem) to ograniczona widoczność na boki i do tyłu. Szerokie słupki, zagłówki oraz pasażer skutecznie zasłaniają widok, wymaga to odrobiny przyzwyczajenia. Powstaje też pytanie, jak długo wytrzyma błyszczące plastikowe wykończenie okolić lewarka zmiany biegów. Obsługa przełączników łatwa i precyzyjna, brawa za intuicyjność menu i wyrazistość zegarów i panelu środkowego. Dodatki wzmagające bezpieczeństwo działają pewnie i czasami nawet nieco na wyrost (reakcja na kępę trawy przy parkowaniu), ale lepiej, że przesadzają w tę stronę. Praca kontroli trakcji, napędów itp. jest szybka i praktycznie nieodczuwalna. Prześwit pozwala na zjechanie z asfaltu i pokonanie kolein bądź krawężników, nigdy nie będzie to jednak auto do ciężkiego terenu. O wyposażeniu auta nie będę pisać, jego lista jest dłuższa od „pojemności” tego artykułu. Ważniejsze jest to, że w aucie jeszcze średniej wielkości dostajemy wyposażenie dostępne dotychczas tylko u drogiej konkurencji. Walory jezdne, wygląd i wykończenie Sorento jest warte jego ceny, choć nie jest to mało dla statystycznego polskiego klienta. Ceny zaczynają się od niespełna 150 tys. zł. za przyzwoicie wyposażone auto z mniejszym silnikiem diesla po 204,5 tys. zł. a topowej wersji z mocniejszym silnikiem. Reasumując: kawał dobrze wyposażonego i wykończonego oraz solidnego auta z długą gwarancją za dobre pieniądze w porównaniu z konkurencją. Niestety, nie będzie to typowe auto dla leśnika.

Wady i zalety.

Zalety:

+ zwrotność i prowadzenie auta,

+ dobre na tę klasę aut parametry terenowe,

+ intuicyjna obsługa włączników i urządzeń,

+ bogate wyposażenie i dobre wykończenie,

+ dynamiczny silnik, efektywna skrzynia biegów,

+ napęd 4×4,

+ akceptowalne spalanie,

+ pojemny bagażnik.

Wady:

– dostęp do trzeciego rzędu tylko z prawej strony kabiny,